Zespół założony w 1763- 1765 r., po pożarze restaurując wnętrze kościoła. Kto jest architektem ołtarzów, kto lepił statuły i elementy dekoru, nie jest dokładnie ustalone. Natomiast można rozpoznać późną barokową szkołę plastyki J.K. Glaubitza, gdzie tak lubiano wypukłe i łamane motywy gzymsów oraz rytm pękających i zlewających się linii.
Retabuł wielkiego ołtarza wznosi się nad masywnym falistym podnoszeniem sylwetki. W centrum, na przedzie, sylwetka mensa tradycyjnego baroku, udekorowany i połączony rokailo reliefem, nad nim- tabernakulum, ozdobiony złotem w stylu rokoko. W pierwszym okresie retabułu dominuje order koryński podstawowej kolumny w formie półłuku, których wertykale powtarzają obok ściany przyległe płaskie pary pilastrów. Naprzeciw kolumn wkomponowane cztery figury świętych (po dwie figury między wystawionymi kolumnami trzech kątów): św. Albert z krzyżem w ręku- jeden z założycieli zakonu karmelitów; prorok Eliasz, kojarzony duchowymi początkami zakonu i pierwszymi samotnikami, którzy mieszkali na Górze Karmel; Austriacki przeor karmelitów bosych, mistyk Św. Jezusa Maryi Dominik, trzymający opłomieniające serce; stare reguły karmelitów reprezentujący św. Anioł męczennik z gałązką palmy. W centrum ołtarza pierwszego okresu wisi obraz Simonasa Czechawicziusa ,,Przebite serce św. Teresy”, który jest namalowany w II połowie XVIII wieku.
W drugim okresie ołtarz wyróżnia się nadzwyczajną plastyką architektury. Pilastry są przyłączone do powierzchni retabuły, niżej, obok gzymsów dzielących się na okresy, retabuły są całkiem odłączone od ściany i stają się lekko falowaną powierzchnią. To oryginalny, w innych Wileńskich kompozycjach późnego baroku niespotykany motyw. Dynamiczną plastykę ołtarza kończy przerywana gzymsem na łukach trzymana kompozycja glorii; gdzie w centrum – serce otoczone obłokami i głowami aniołów. Na tych lekko falujących powierzchniach, które mają utraconą formę architektoniczną, opierają się figurki aniołów, którzy wznoszą ręce do obrazu Kanuta Ruseckiego „Św. Maria Dziewica z Dzieciątkiem Jezusem i Św. Kazimierz”, który jest zawieszony w centrum. Postać Św. Kazimierza w ikonografii tego ołtarza pojawiła się nieprzypadkowo, ponieważ opiekun Litwy w 1734 r. stał się litewskim opiekunem prowincji karmelitów bosych.
Wielki ołtarz św. Teresy zaradny plastyką późnego baroku, połączony z bocznymi ołtarzami św. Dziewicy Maryi Szkaplerznej i św. Józefa (wspominanego jako krzyż św. Jana). Na lewym ołtarzu wisi cenny obraz Najświętszej Dziewicy Maryi Szkaplerznej, utworzony w XVIII wieku.
Temu samemu nieznanemu malarzowi XVIII wieku, widocznie należy na ołtarzu św. Jana wiszący obraz św. Rodziny. Po lewej stronie ołtarza Najświętszej Maryi są widoczne postacie św. Teresy z Avila i św. Józefa, a po prawej stronie ołtarza wkomponowane postacie Króla Dawida i alegoryczna postać Ciszy albo Askery.