Kościół św. Teresy

W bezpośrednim sąsiedztwie z Ostrobramską kaplicą znajduje się kościół Św. Teresy z Avila, zbudowany w latach 1633-1654 przez karmelitów bosych. On dołączył się do ich dużego i przestrzennego klasztoru z kilkoma wewnętrznymi dziedzińcami.

Karmelici bosi są reformowanymi karmelitami Krzyża św. Teresy z Avila i św. Jana w Hiszpanii, którzy przestrzegali się reguł św. Alberta i swojej konstytucji. Najbardziej oni znani są z teologii mistycznej: Krzyże św. Teresy z Avila i św. Jana do dziś dnia są najlepszymi mistycznymi podręcznikami. Zakon karmelitów bosych został sprowadzony do Wilna w 1626 r., a w 1737 r. oni założyli prowincję św. Kazimierza. Po powstaniach 1831 i 1864 r. władza carska wszystkie klasztory karmelitów bosych skasowała. Karmelici powrócili do klasztoru w międzywojennej Litwie.

Wspierani przez możnowładców Litwy karmelici bosi wybudowali w Wilnie klasztor, którego budynki rozmieścili się przy ścianie obronnej miasta, na terytorium trzech kwartałów. W 1654 r. kościół Św. Teresy był konsekrowany przez biskupa Wileńskiego J.Tyszkiewicza

Głównym fundatorem świątyni był podkanclerzy litewski Stefan Pac, a za jej projektanta uważa się królewskiego architekta Constante Tencallę. Wnętrze dzisiejszej świątyni jest wykonane w drugiej połowie XVIII w. W latach 1760-1764 cykl malowideł przedstawiających sceny z życia i działalności patronki kościoła – św. Teresy namalował wileński malarz Maciej Słuszczański. W 1783 r. staraniem Michała Pocieja do świątyni dobudowano bogatą w stylu (przejściowym od rokoka do klasycyzmu) kaplicę.

Kościół Św. Teresy nigdy nie był zamknięty. Gdy  w 1844 roku  klasztor karmelitów bosych zamknęli, świątynia razem z kaplicą Ostrobramską została kościołem parafii.

Opracowane według tekstów Katolickiej służby internetowej, poświęconych projektowi pielgrzymki Jana Pawła II.