Malarstwo ścian kościoła św. Teresy – jedyny utwór, który ma taki szeroki zamiar dziedzictwa artystycznego prowincji karmelitów bosych z Litwy. Historia powstania jest związana z pożarem w 1760 r. na ulicy Ostrobramskiej, po którym do 1763 r. kościół staraniami zakonników był restaurowany i zdobiony freskami. Malarstwo podstawowych ścian nawy było zakończone w 1763 r. we wrześniu, a w następnym roku dekorowane zostały boczne sklepienia kaplic i ściany. Prawdopodobnie freski namalował Maciej Słuszczański.
Osiemnaście scen z życia św. Teresy na sklepieniach, osiem na ścianach, kilkanaście odbić świętych na bocznych nawach, sześć ołtarzy i dziewięć kompozycji odzwierciedla duchowieństwo orderu, jego twórcę i życie świętej. Malarz, który dekorował Wileński kościół karmelitów bosych, opierał się na widokach XVIII w., opowiadającymi biografię świętej, także opierano się cyklem grawiur Arnolda won Westerhouta Vita Effigiata Della Serafica Vergine S. Teresa di Gesu, który składa się z więcej niż sześćdziesięciu grawiur z krótkimi łacińskimi komentarzami.
W tej książce graficznie przedstawione życie świętej, które jest przeznaczone dla dokładnego studiowania, wszystkie chronologiczne widoki trzeba oglądać jeden za drugim. Tymczasem ściany i sklepienia kościoła, upiększone widokami są wymierzone z dokładnej książkowej struktury opowiadania, dlatego zanurzają spojrzenie w pulsujący wątek i łańcuch symbolicznych momentów. Dokładnie „horyzontalne“ opowiadanie tutaj zamienia reżyseria wrażenia, gdzie więcej znaczenia udziela się strukturze architektonicznej ruchu oraz w nim kryjącym się symbolizmie.